باز آقا الاغه خلع سلاح شد

بار دیگر نویسندۀ این وبلاگ به سطل زباله افتاده است و این وبلاگ نیز هک شده است. از این به بعد هکر محترم در خدمت شماست و ازاین آقا الاغ رو به رو هم دیگر خبری نخواهد بود.

ها ها ها ها . هو هو هو هو

بیست

به گمانم بعد از فيلم "روبان قرمز" حاتمی‌كيا بود كه ديديمش؛ می‌گفت: "عمليات كربلای پنج بود كه مجبور به عقب‌نشينی شديم. آتش بود كه از هوا و زمين محاصره‏مان كرده بود و دستور فرماندهی كه "حتی يك زخمی را هم با خود نبريد؛ زيرا لحظه‌ای درنگ به قيمت از دست رفتن يك نيروی ديگر تمام می‌شود"...
با شتاب در حال عقب‏نشينی بوديم كه پايم سنگين شد؛ مجروحی بر زمين، پايم را گرفته بود و نگاهش ملتمسانه از من می‌خواست كه او را با خود ببرم! فرياد فرمانده از دور عتابم می‌داد كه "چرا ايستادی نيرووووو؟! سريعتر!"...
پايم رفت و دلم كنار آن دست‌ها ماند؛ حالا سال‌هاست كه دلم همان‏جا گيرست و پايم سنگينی آن دست‏ها را احساس می‌كند..."

از آن شب كه دست‌های تو به سوی من دراز شد انگار عمری‌ست می‌گذرد؛ اما در تمام اين عمر رفته، پاهای خاكی‌ام هر روز، آسمانِ آبی اين زمينِ تيره را قدم می‌زنند و دنبال دست‌های تو می‌گردند...
ای اولين قسم

ای آخرين عهد

نوزده

هجده

سال نو را با یک فنجان قهوه‌ی تلخ و یک جام شراب آغاز کردم!
قهوه‌ی تلخم را وقتی نوشیدم که وبلاگ رسمی‌ام هک شد؛ کارنامه‌ای که گاهی خود را در آن می‌خواندم تا تندبادهای زندگی از یادم نبرَند که کیستم... بماند که پاتوقی بود تا دیگرانی که برای نگاه من ارزشی قائل‌اند را با یافته‌هایم شریک کنم و گاه دانش‌آموز باشم و گاه معلّم...
همین‌جا خیمه می‌زنم، نقاب از چهره‌ی کلمه‌های بی‌قرار برمی‌دارم امّا باز و با کرشمه‌ی معمار، آن خانه‌ی کوچک را خواهم ساخت؛ محکم‌تر و زیباتر.
جام شراب را نیز وقتی نوشیدم که با پاره‌هایی از یک تجربه‌-نامه‌ی معنوی به تحویل سال "الی أحسن الأحوال" امیدوار شدم:

"...تو می‌خواهی بر قلّه‌ی كوه، زندگی كنی اما زندگی را وقتی می‌چشی كه در حال بالا رفتن از كوه هستی!
بفهم که گاهی تمام چيزهایی که يک نفر می‌خواهد، فقط دستی‌ست برای گرفتن دستش و قلبی‌ست برای فهميدنش!
و بترس كه فقط چند ثانيه طول می‌كشد تا زخم‌ عميقی در قلب كسی كه دوستش داری ايجاد كنی اما شاید سال‌ها طول بكشد تا آن زخم‌ را التيام بخشی!
و بیاموز که اگرچه "جدّی بودن برای رسیدن به ‌هدف‌ها و آرمان‌ها" ضروری است؛ اما از آن ضروری‌تر "لحظاتی دور از جدّیت" است؛ چیزی شبیه "شبِ شعر" تا بتوان "روز شعور" را تحمل کرد!
و بدان که فرصت‌ها هيچ‌گاه از بين نمی‌روند، بلکه ديگری فرصتِ از دست داده‌ی تو را خواهد ربود!
و دعا کن برای کسی که از هيچ راهی قادر به کمک کردنش نيستی زیرا کسی هست که بیش از تو توانایی کمک به او را دارد!
و باور کن اين عشق است که زخم‌ها را شفا می‌دهد نه گذشتِ زمان!..."

این "شرابِ هفت‌رنگ" برای سی‌وسوّمین سراب عمرم کافی نیست؟

هفده

یک زمستان دیگر از عمر می‌رود تا بهار بیاید و ما چه آدم باشیم چه آدمک، در روزهای آخر سال، حسّی انگار ناخودآگاه، ما را در خود می‌کشاند که "کجاییم... کجا بودیم... چه داریم و چه می‌خواستیم؟"
بی‌تردید، می‌توانم بگویم که دوست ندارم به نقطه‌ی یک‌سال پیش برگردم!
من در این یک‌سال و در این مرحله از عمر، پخته شدم، سوختم و کیست که بخواهد یا بتواند به روزگار خامی‌اش بازگردد؟
در این یک‌سال هر چه گشتم در اطراف خویش، دور یا نزدیک، آدم‌هایی دیدم که دور هم جمع شده بودند اما هریک تنها در میان جمع! آدم‌هایی که یک‌زبان نیستند امّا هم‌زبانند؛ در توهّم یک‌زبانی می‌خندند امّا با هر حادثه‌ای خنده‌ی معصومانه‌ی‌شان آشفته می‌شود و می‌جهند از رویای شیرین‌شان و می‌خزند باز در لاک تنهایی‌شان و باز روز از نو و سوز از نو!
همان "ازدحام تنهایان" که تام تیلور می‌گفت... گاه از "مالک‌الملک" پرسیده‌ام که چگونه دلت آمد این همه تن‌های تنها را دور هم جمع کنی؟ تنها به دنیا بیایند، تنها زندگی کنند و تنها بروند که چه؟ یادم آمد که موسای کلیم الله را با "لن ترانی" ناکام گذاشت ما که جای خود داریم!
بیچاره ما؛ آدم‌هایی هر یک ایستاده بر دامنه‌ی آتشفشان، بی جرأتِ زیستن در تهدیدِ هماره‌ی گدازه‌های رنج، امّا محکوم به "تقدیر محتومِ زیستن"... آدم‌هایی که ازحافظ شنیده‌ایم:
ای دل اندر بند زلفش از پریشانی منال
مرغ زیرک چون به دام افتد تحمّل بایدش
اما آن همه زیرک نیستیم که در دام زلفش شکیبا باشیم و عجبا که شهره‌ی شهریم به شکیبایی.
بگذریم؛ می‌گفتم از این یک‌سال...
در این یک‌سال به تلافی آرامشِ همه‌ی عمرم، عصبانی شده‌ام و بر سر عالم و آدم فریاد زده‌ام و هر بار که انعکاس فریادهای خود را شنیده‌ام، حیرت کرده‌ام که این همه فریاد بلند از این حنجره‌ی کوتاه برنمی‌آید؛ پس این همه فریاد از حنجره‌ی کیست و این بوی سوختگی از کدامین خاکسترِ به خاک‌نسپرده، مشام را می‌آزارد؟... و هرگز امّا پاسخی نشنیده‌ام.
در این یک‌سال به اندازه‌ی همه‌ی عمر لذت برده‌ام، عشق ورزیده‌ام، متنفر شده‌ام، غصه خورده‌ام، فکر کرده‌ام، زمین خورده و برخاسته‌ام، اشک ریخته‌ام و البته کمتر از همه‌ی عمر خندیده‌ام... تناقض مضحکی است نه؟
روزگاری کسی درباره‌ی من می‌گفت: "تو را می‌توان دوست داشت اما با تو نمی‌توان زندگی کرد"! من در این یک‌سال دریافته‌ام که او راست می‌گفت.
من تحمل این یکسال را مدیون و مسحور کسانی هستم که همراه من بودند و همروح من، یا دار مرا به دوش کشیده‌اند و یا دور من گشته‌اند، همراهان بی‌راهه‌های بی‌افق، همروحان بی‌منّت و بی‌‌دفاع، همنوازانِ سکوت و هم‌بسترانِ کلمه.
پس حق بدهید که یافته‌هایم را در این یک‌سال، با هیچ چیز و هیچ کس عوض نکنم؛ عشق، سرمایه‌ی من است. آزادی، مذهبِ من است و رنج، تقدیر من...
در آخرین روزهای زمستانِ تن، بی‌تاب و بی‌قرار بهار جان‌ام؛ بهار سعادتی "أبعد من الخیال" و شهادتی "أحلی من العسل".

شانزده

قرار بود برویم "تا به جایی برسیم"
عقیده‌ها و عقدها، دیوارهای عقده را یک به یک برافراشتند
... کوتاه آمدیم
و قرار شد برویم "تا با هم باشیم"
بادهای تقدیر وزید و بادبادک تدبیرمان را برد
و ما، بی‌قرار قرارهایی که به خاطره پیوست!
...
واینک مه‌آلودم مثل صبح زود بهشت! وقتی تو از خواب بیدار می‌شوی
تاریکم مثل یک شب بی‌ستاره که تو پلک بر هم می‌گذاری
غمگینم مثل غروب جمعه‌ی غربت، وقتی ابری می‌شوی
حیرانم مثل نگاه تو وقتی مستِ مست، تماشایم می‌کنی
بی تابم... داغِ داغ... سردِ سرد... منگِ منگ... اما سربلند!
یادت بماند ام‍ّا که حرفهای میان من و تو تنها خاطره نبود؛
میراث نسلی بود که با ذکر ابراهیم به آتش درآمد

اما صدایش دیر به خدا رسید و مظلومانه سوخت!

پانزده

برای پسرک همسایه که هشتِ صبح یک روز برفی به دنیا آمد:

آمدی در آغوش مادری که عاشقانه تو را خواست.
نخستین کلمه‌ی تو گریه بود و قتی همه از آمدنت می‌خندیدند!
دانه‌های سپید برف بر سیاهه‌ی آدم‌ها می‌بارید تا آبروی زمین را حفظ کند؛ درست مثل باران که صورت زمین را می‌شوید در دایره‌ی بسته‌ی آب و آبرو !
آمدی و کسی جرأت نداشت بپرسد: به کدامین امید پا به سیّاره‌ی رنج گذاشته‌ای و مگر بیش از این است زندگی:
چیزی شبیه شعر، شعری به وزن هجر، گرگی به رسم میش، زودی به رنگ دیر، مشقی به اسم عشق...؟
دلم با تو حرف می زند... می‌گوید بمان که دنیا با تو قشنگ‌تر است و عقل امّا، می‌گوید برو که این همه رنج به هیچ گنجی نمی‌ارزد...
واین هر دو را خداوند آفریده است تا شاید وجود من و تو در حیرت میان عقل و دل معنا شود.